"Ik ging continu over mijn grenzen heen"
Door: Malou Meijer
Moniek (46) heeft astma en haar poliklinische revalidatietraject is net afgerond bij Revant Revalidatiecentrum Breda. “Ik weet niet beter dan dat ik het benauwd heb tijdens inspanning. Ik vond dat ik mij niet aan moest stellen en dacht dat ik geen longrevalidatie nodig had. Maar ik raad het iedereen aan. Ik heb meer rust en handvatten om verder te gaan.”
Moniek revalideerde in totaal tien weken bij Revant. “Ik ben via de longarts hier terechtgekomen. Mijn eigen longarts was op vakantie en zijn vervangster keek opnieuw naar mijn casus. Zij raadde longrevalidatie aan. Moniek: “Ik dacht dat je alleen ging revalideren wanneer je een ongeluk had gehad. Ik moest er echt even over nadenken. Is dit wel echt nodig? Zo erg was ik er toch niet aan toe? En ik moest kijken of het wel te combineren was met mijn werk en gezin. Bij de volgende afspraak bij de longarts heb ik aangegeven ervoor te gaan. Ik heb de revalidatie gezien als een aanbod die ik met beide handen aan wilde nemen. En dat heb ik dus gedaan. Eind maart ben ik gestart.”
Acceptatie
Moniek begroet tijdens het interview revalidanten van haar groep die langslopen. “Ik heb leren accepteren dat ik astma heb. Ik moest het een plaatsje geven. Ik deed altijd alsof het niet veel voorstelde en ik ging continu over mijn grenzen heen. Gesprekken met een psycholoog en ACT therapie bij Revant hebben hierbij geholpen.”
Het poliklinische longrevalidatietraject vindt twee keer per week plaats. Individuele testen, onderzoeken en gesprekken worden afgewisseld met groepsactiviteiten. “We sporten twee keer per week met een fysiotherapeut in de sportzaal en we wandelen één keer per week buiten. Ook heb ik tips gekregen van een diëtist”, vult Moniek aan. “Verder doe ik op zaterdagochtend thuis oefeningen met gewichtjes van een kilo. Als het weer het toelaat, lekker in de tuin.”
Bergen en kroeg
Als kind ging Moniek wel eens met haar ouders naar de bergen. “Dat was niet goed voor mij. Ik was kapot als ik boven op de berg was. Ik ga nu liever naar zee. Daar heb ik meer lucht.
Ook kroegen waren een drama voor mij aangezien daar in mijn tijd altijd werd gerookt. Maar ik wilde graag mee met vriendinnen. Ik liep dan tijdens een avond naar de toilet om mijn inhalatiemedicatie te gebruiken. Anders hield ik de avond niet vol.”
Ademhaling
Moniek heeft tijdens haar revalidatietraject ademhalingstechnieken geleerd. Moniek: “Ik ademde altijd heel hoog, maar een buikademhaling is veel beter. Ik ben nu veel bewuster van mijn ademhaling. Hiervoor ben ik minder benauwd en houd ik activiteiten langer vol.”
Om slijm dat wat dieper in de longen zit naar boven te krijgen, heeft Moniek een bepaalde techniek geleerd, huffen. Hierbij houd je drie keer tien seconden je adem in. Hierdoor blijft er lucht achter in je longen. Daarna stoot je de ingeademde lucht in drie keer stootsgewijs uit. En dit doe je drie keer achter elkaar. “Ik heb veel baat bij huffen. Binnen een uur is het slijm meestal wel los. Ik pas de techniek iedere dag toe. Ik neem eerst ’s ochtends mijn medicijnen in en daarna ga ik huffen. Het mag zo nodig vaker op een dag.”
Ook heeft ze een bijeenkomst gehad waarbij werd gekeken naar medicijngebruik. “Ik kwam erachter dat ik mijn puffer niet helemaal goed gebruikte. Ik moet langzamer inademen wanneer ik mijn puffer gebruik. Dan worden de medicijnen beter opgenomen in mijn longen.”
Meer rustmomenten op het werk
Moniek werkt als verpleegkundige met cliënten die zowel een verstandelijke als een visuele beperking hebben. Ze heeft afspraken gemaakt over haar diensten. “Eerst werkte ik bijvoorbeeld zes dagen elkaar en was ik daarna een week vrij. Of ik draaide meerdere keren per week vroege diensten. “We proberen nu om de vroege diensten te beperken tot één keer per week. Ook bouw ik meer rustmomenten in. Ik moet ieder uur vijf minuten gaan zitten. Voor juni hebben we een proefrooster gemaakt en die ziet er perfect uit, dus ik ben benieuwd”, vertelt Moniek.
Ook heeft Moniek thuis duidelijk aangegeven dat ze rust moet inbouwen. “Dat is beter voor mijn longen. We hebben drie kinderen, van 14, 20 en 21 en die helpen nu meer. Zo helpen ze met de vaatwasser uitruimen, ze stofzuigen hun eigen kamer en soms koken ze ook. Erg fijn”, zegt Moniek met een glimlach.
Persoonlijke situatie
Moniek is erg te spreken over haar revalidatietraject bij Revant revalidatiecentrum Breda. “Het is fijn dat het traject in een groep plaatsvindt. Je leert en hoort van elkaar. Verder vind ik het heel professioneel hier. Het traject duurt tien weken, maar in die weken is het geen probleem om zaken bij te stellen of toe te voegen. Bijvoorbeeld een extra gesprek met een psycholoog of andere oefeningen. Ze kijken echt naar ieders persoonlijke situatie. Ook hoef ik niet bij elke behandelaar opnieuw mijn verhaal te vertellen, want ze zijn hiervan al op de hoogte. Erg prettig. Al met al was het voor mij een erg leerzaam traject en ga ik er in de toekomst nog veel baat bij hebben.”
